Słynni łodzianie pochowani w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Doły. Oto, gdzie znajdziesz ich groby [MAPA]

Na Cmentarzu Doły w Łodzi jest Aleja Zasłużonych, gdzie spoczywają osoby, które swą aktywnością i osiągnięciami sławiły miasto. Jak zachęca łódzki magistrat, odwiedzając groby najbliższych warto przespacerować się też po alei i zapalić symboliczny znicz na grobie cenionego artysty czy sportowca. Poniżej mapka oraz sylwetki postaci.

Jadwiga Andrzejewska

Urodzona w Łodzi w 1915 r., aktorka teatralna, kabaretowa i rewiowa. Występowała w Łodzi i Warszawie. W latach 30. XX w. zadebiutowała w filmie. Do jej najbardziej znanych kinowych ról przedwojennych należą te z filmów: „Dziewczęta z Nowolipek” i „Strachy”. W czasie wojny występowała w zespole „Czołówki Teatralnej” utworzonej przy Armii Polskiej gen. Andersa. Do Łodzi powróciła w 1947 r. Grała w filmach i różnych łódzkich teatrach. Jest patronką jednej z widzewskich ulic.

Kazimierz Dejmek

Jeden z najbardziej znanych polskich reżyserów teatralnych. Od 1947 r. związany z Łodzią, gdzie współtworzył Teatr Nowy, którego program miał być oparty na ideach socrealizmu. Po tzw. odwilży zainteresowania skierował w stronę dramatu staropolskiego. Największy rozgłos przyniosło mu jednak wystawienie „Dziadów” Mickiewicza w Teatrze Narodowym. Ostatnie lata życia spędził w Łodzi jako dyrektor Teatru Nowego, który od 14 stycznia 2008 r. nosi jego imię.

Teresa Żylis-Gara

W 2020 r. wyróżniono artystkę tytułem honorowej obywatelki Łodzi. Zadebiutowała w Operze Krakowskiej w 1956 r. jako Halka w dziele Stanisława Moniuszki. W 1968 r. występowała w londyńskiej Covent Garden, od 1969 r. śpiewała w nowojorskiej Metropolitan Opera, a 1976 r. w mediolańskiej La Scali. W jej repertuarze były wielkie role w operach Verdiego, Straussa, Pucciniego i Mozarta. Występowała również w repertuarze pieśniarskim, m.in. popularyzowała utwory Karola Szymanowskiego.

Ludwik Benoit

Był aktorem charakterystycznym, znanym m.in. z ról w filmach „Ewa chce spać”, „Przygody pana Michała” czy „Potop”. W jego dorobku znalazło się blisko 100 filmów i seriali, a także 130 spektakli teatralnych i Teatru Telewizji. Doskonale odnajdował się też w dubbingu. W czasie wojny był żołnierzem AK. W 1957 r. trafi ł do Teatru im. Stefana Jaracza, a od 1959 r. grał w Teatrze Nowym. Od 2019 r. jest patronem nagrody „Złota Maska Ludwika” dla najlepszego aktora/aktorki sezonu teatralnego w Łodzi.

Wojciech Jerzy Has

Już od debiutu fabularnego w 1957 r., czyli filmu „Pętla” na podstawie książki Marka Hłaski, dał się poznać jako wybitny reżyser, niekonwencjonalny artysta, twórca doskonale rozumiejący język filmu. Za sprawą jego talentu widzowie mogli m.in. podziwiać: „Pożegnania”, „Jak być kochaną”, „Rękopis znaleziony w Saragossie” czy „Sanatorium pod Klepsydrą” na podstawie prozy Brunona Schulza, które otrzymało główną nagrodę na festiwalu Cannes. W. J. Has był wykładowcą i rektorem łódzkiej Szkoły Filmowej. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Katarzyna Kobro

Była jedną z najsłynniejszych polskich artystek awangardowych, żoną Władysława Strzemińskiego. Przyjaźniła się z Julianem Przybosiem i Janem Brzękowskim. Współtworzyła grupy „Blok”, „Praesens”. Pod wpływem konstruktywizmu odrzuciła indywidualizm, subiektywizm i ekspresjonizm sztuki, a w ich miejsce postulowała bezwzględny obiektywizm formy, której podstawowym celem była budowa abstrakcyjnego dzieła sztuki, opartego na uniwersalnych i obiektywnych prawach. Jej twórczość inspiruje do dziś.

Andrzej Jocz

Zajmował się rzeźbą, malarstwem i rysunkiem. W latach 1967-2011 był wykładowcą WSSP i ASP w Łodzi. Wiele lat pracował na Wydziale Sztuk Pięknych i Projektowych w Wyższej Szkole Informatyki i Umiejętności w Łodzi. Jego dzieła łodzianie dobrze znają. Przede wszystkim plenerowe rzeźby: „Całoroczny zegar słoneczny” z 1975 r. usytuowany w Parku Staromiejskim w Łodzi czy „Dzianinę”, zwaną niekiedy „Pomnikiem sera” u zbiegu ulic Rokicińskiej i Puszkina.

Bogusław Mec

Mimo że był absolwentem Wydziału Projektowania Ubiorów w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, swoje życie zawodowe związał z estradą. W 1972 r. na X Krajowym Festiwalu Piosenki w Opolu otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za utwór „Jej portret”. W latach 1969–1972 występował w łódzkich klubach studenckich: „77”, „Klubie Plastyków” czy „SPATiF-ie”. Jego znakiem firmowym był czarny kapelusz i długi płaszcz. Koncertował w USA, ZSRR, Jugosławii, Hiszpanii i NRD.

Jerzy Sadek

Od 1961 r. przez kilkanaście lat grał w barwach ŁKS. Wystąpił w 18 meczach reprezentacji Polski. Debiutował jako kadrowicz w 1965 r. w meczu ze Szkocją. Strzelił wtedy jedną bramkę. Od 1973 r. grał w Holandii. Zajmował się też pracą trenerską.

Ryszard Andrzej Niemczyk

Jest pamiętany jako symbol łódzkiego sportu. Jego wielką pasją była siatkówka. Stworzył od podstaw drużynę siatkarek ChKS Łódź, z którą awansował do I ligi i w 1976 r. zdobył mistrzostwo Polski. Był zawodnikiem i trenerem, twórcą sukcesów siatkarskiej reprezentacji Polski kobiet, z którą zdobył dwukrotnie złoty medal na mistrzostwach Europy. W 2005 r. zwyciężył w plebiscycie Łodzianin Roku.

Leszek Jezierski

Karierę piłkarską rozpoczął w KS Lublinianka. W 1953 r. przeniósł się do Łódzkiego Klubu Sportowego. Razem z ŁKS-em zdobył Puchar i mistrzostwo Polski. Reprezentował również barwy innych łódzkich klubów. Jako trener doprowadził łódzką piłkę nożną do bardzo silnej pozycji krajowej. W 1975 r. awansował z Widzewem Łódź do Ekstraklasy. Pracując z kolei w ŁKS, został wybrany Trenerem Roku. Trzykrotnie był laureatem plebiscytu „Piłki Nożnej ”. Zasiadał też w radzie trenerskiej PZPN.